كودكی خوابهای ندیده را برایم تعریف می كند

دوباره در سفرم می خواهم نگاه کنم به تمام دشت هایی که ندیدم به تمام کوههایی که از من گذشتند تا پشت این همه دور برای اهل آبادی جایی رو به ماه بدرخشند و پشت به هراس شب و راه کسی نیامدن سکوت کنند دوباره در سفری ؟ کجای این همچنان در سفر از خوابهای, تا سی سالگی بیدار می شوی؟ خیال می کنم نه خواب ها که تمام بیداری ام حرام شده است خیال می کنم تمام خوابهای,م را گم کرده ام می شنوی ؟ دوباره آن کودک همیشه غایب صدایت می کند خیال می کنم همیشه از آن طرف سی سالگی کودکی خواب های ندیده, را برایم, تعریف, می کند تو زبان آشنای منی تو صدای آشنای من ی که در جایی از گم شدن ها قدم می زنی وقتی نگاه می کنم وقتی دوباره در سفرم کنار همین قدم های بعد از سی سالگی کودکی قدم می زند که همیشه از تماشای دشت ها و کوه های در غربت زمین می آید تو آشنای خواب های منی که لا به لای همین حس و حال خیره به راه یا نشستن و پیاده رفتن غروب ها راه می روی برای همین است که راه ها را دوست دارم که راه ها مرا دوست دارند راه هایی که مرا از تمام حرام شدن بیداری و گم شدن آن همه خواب تا سی سالگی به لذت دوباره گم شدن و پیدا شدن کنار آب می برند راه هایی که مرا ، به سبزه های نمی دانی کجا می رسانند که در انتهای جاده آهسته پیدا می شوند و حالا در این مکث ناگزیر پشت آسمانخراش چه قدر نزدیک سفر ماه از دست می رود و در اتاق تاریک او همان من است که رو به دیوارهای نباید اینجا می گرید می خواهم از چراغ هایی که رؤیای ماه را از خواب کودکان می دزدند می خواهم از شهرهایی که از هراس خدا هم بزرگترند دور شوم - دور پنجره رو به رفتن است ولی تا دوباره که با صدای خروس پلک ها تر شوند پنجره لبریز شهر می شود تا باز خواب های دوباره حرام شوند ولی دوباره در سفرم ولی سفر ، که از شب هم ساده تر می گذرد دستی میان تاریکی یکی دو قدم رو به راه درها را به اتاق لبریز شهر و گریه می بندد و پله ها رو به نمی داند کسی کجا - می روند می خواهم آن صدای همیشه را که در شب خاموشی ماه لا به لای سیبهای امیری به خواب رفت به هوشیاری تا نمی دانم کجای سفر برسانم می خواهم در امتداد راه کسی نرفتن و راه کسی نیامدن گم شوم کنار سفر صدای قدم های کودکی از غربت زمین می آید کنار سفر کودکی دوباره صدایم می کند کودکی دوباره صدا می کنم ای راه های همیشه رو به رفتن های ناپیدا دوباره در سفرم