میتونم...

میتونم ساعت ها جلوی پنجره بشینم و ب گذشته فکر کنم بدون اینکه ذهنم خسته بشه
میتونم به هر آدمی که از کنار پنجره رد میشه با لبخند نگاه کنم حتی اگر دیده نشم
میتونم سکوت کنم، وقتایی که فکر میکنن چیزی از بد بودنشون نمیفهمم یا میتونم اجازه بدم توی بازیاشون برنده باشن
ولی همه این مدت یه سوال تو ذهنم تکرار میشه...
اینجا توی چاردیواری وجودت مثه یه آدم خوب زندگی کنی بهتره یا اون بیرون مثله یه هیولا باشی؟؟؟